Ankara Kara Kapkara...

Gece kara... Gün kara... Gökyüzü kara... Ankara kapkara... Artık söyleyecek söz, yazacak kelime bulamıyorum. Bugün Ankara ağlıyor. Gökyüzü ağlıyor. Türkiye ağlıyor... Başımız sağ olsun...

Yine Terör

Yine terör... Yine yitip giden canlar... Dün saat 18.30 civarı, tam da yeni bir yayın hazırlamak için bilgisayarımın başına oturmuştum. Birkaç dakika sonra, çalan telefonla irkildim. Eşim Kızılay'da işten eve dönmek için servise binmişti. Çabuk dedi, televizyonu aç. Çok büyük bir patlama oldu. Her yerde ambulanslar var... Hemen açtım televizyonu ve alev alev yanan servis araçlarını gördüm. Eyvah dedim, eyvah...

Yine masumlar canından oldu, yine evlere kor ateşler düştü... Sabah sevdikleri tarafından işe gitmek üzere uğurlandılar. Ama ölüm onları, sevdiklerine kavuşmak için çıktıkları eve dönüş yolunda buldu... Sonra birden kardeşim geldi aklıma. Eğer işten eşi alırsa, genellikle o yolu kullanırlardı. Bu kez kendi kardeşim için eyvah dedim... Hemen telefona sarıldım. Biraz zor olsa da sonunda ulaşmayı başardım. Orada değildi. Çok şükür orada değildi. Ama ya orada olanlar... Canlarını kaybedenler... Yaralananlar...

Saldırıda hayatlarını kaybedenlere Allah'tan rahmet, yakınlarına baş sağlığı ve yaralananlara acil şifalar diliyorum.

Ankara ya da yurdun herhangi bir yeri... Yeter artık... Bitsin bu terör. Sokağa çıkarken eve dönebilecek miyiz tedirginliği, bugün kaç şehidimiz var korkusu, acaba yine ne oldu endişesi bitsin artık... Huzur istiyoruz... Sokakta korkusuzca dolaşmak istiyoruz... Terörü lanetliyoruz...

Yastayız...

Elim varmıyor, dilim varmıyor. Kaç gündür bilgisayarın başına oturup, boş boş baktıktan sonra kalkıyorum. Çok üzgünüm, çok üzgünüz! Her gün gelen şehit haberleri içimizi parçalıyor. Hani sözün bittiği yer vardır ya; işte şimdi oradayız. Dağlıca yüreğimizi dağladı.

Şehitlerimize Allah'tan rahmet, yakınlarına başsağlığı ve sabırlar diliyorum. Başın sağ olsun Türkiyem...

Çok Üzgünüm

Merhabalar! Bugün yazmayı düşünmüyordum. Ama az önce acı bir haber aldım. Cihanın Bahçesi Bloğu'nun sahibi Cihan Hanım'ı kaybetmişiz. 

Kendisini tanıyalı birkaç ay olmuştu. Ama O bizlerin Cihan Ablasıydı. Enerjisi, yaşadığı zorluklara rağmen, hayata bağlılığı bizlere örnek oluyordu. Yaptığı işler zaten herkeste hayranlık uyandırıyordu. Sanki yakın arkadaşımı kaybetmiş gibi, gözyaşlarıma engel olamadım. O'nun arkasından birkaç satır yazmak istedim. Güle güle Cihan Abla, mekanın cennet olsun...